Hüzün düşmeye görsün yüreğe

Kalem dile gelir yazar da yazar

Bazen fonda çalan müzik bile ağlatır

Yaşlar bırakır göz pınarlarından insanın

Adı ayrılıktır,adı hüzündür,adı belki mutluluktur

Kimbilir !!!

Gerçek olansa her damlanın bir anlamı olduğu

Dile gelse neler söyleyeceği

İşte bilinen budur

Yine bastı afakanlar boğuyor beni

Kızar oldum kendime ne bu duygusallık diye

Biraz katılaştır şu yüreği

Kurumadı mı göz yaşı pınarların

Ağırlaşıp şişmedi mi göz kapakların

Kendi zindanında hapsolunca

En ağır işkencelere gark olunca

Daha mı mutlu oluyorsun mutsuzluğundan

Saati geriye alabiliyor musun

Hayır…

O zaman hayatında geri dönüşü yoktur

Der durur oldum kendime

Ama nafile

Söz geçmiyor ki bu yüreğe

Hayat baştan vurmuş vurgunu

Artık iflah olmam ben

Anlık mutluluklarla avunur dururum

Yarına çoğu zaman uzanmaz planlarım

Ne yaşasam kâr sayar gibi

Bugünü yaşarım bugünü severim

Beni seveni severim

Kısacası yaşadığım anı severim

Girişi,gelişmesi olup ta

Sonuca gider miyim diye düşünmem

Endişeyi,tasayı hayatımdan silerim…

Ayfer Gönay
31.03.2007

saat:21.45

İstanbul

Bu şiirin her türlü telif hakkı Ayfer Gönay’a aittir.