KARANLIK

Bir girdabın içine çekiliyorum an be an

Son avaz bağırırken tüm kulaklar sağır

Tüm gözler kör sanki

Kayboluyorum gitgide.

Karanlıktan daha karanlık bir aleme dalıyorum

Elimi tutan yok mu? Duyan yok mu sesimi?

Ben boşa mı çırpınıyorum haykırdığımı sanıp ta?

Aslında susuyor muyum bilemiyorum..

Zaman tünelinde ebedi bir yolcu misaliyim

Dönüşü olmayan karanlığa doğru uğurlanıyorum

Gitmek istiyor muyum soran yok

Dost arıyorum son bir ümitle yoksa diyorum

Her şey bir hayal miydi aslında

Ben hiç yaşamadım mı

Düşüncelerim kararıyor

Gözlerim karanlığa esir düşüyor

Gün ışığına kavuşamayacağımı düşünmek

Beni daha da derine çekiyor sanki

Allah’ım duy sesimi sen duy ne olur

Karanlığımı aydınlık et

Sararan umutlarım yeşersin bahar olup

Bu yaşadığım bir kabus olsun

Uyandır beni boğucu karanlığın sabahına

Yakalayayım yine umutlarımı

Yaşayayım yine yarım kalan rüyalarımı

Kefene sokma daha çok erken

Bu naçiz bedenimi…

Ayfer Gönay

06.12.2006

saat.04.00

İstanbul

Bu şiirin her türlü telif hakkı Ayfer Gönay’a aittir.