Evin içinde o kadar oyun alanı var ki ya da ben biraz yaramaz olduğum için yaratıyorum adeta.Ev çok eski olunca oyun bulmak zor olmuyor.En büyük zevkim evin tavanında gezmek.Damlarımız arkadaşım Serpil’lerle bitişik olduğu için sık sık kiremitlerin üzerine çıkar arkadaşımın tarafına geçer bağırırım ona,ya da yol tarafına oturur; yola çaktırmadan taş atar ve ırmağı seyrederim.Çamuruyla,coşkusuyla öyle güzel akar ki ırmağımız.
Bahçemizde bir de su kuyusu var ve suyu tertemiz ama çok derin.Yukardan bakınca uzun kapkaranlık bir yer gibi duruyor ve tam dibinde parlayan suyu görebiliyorum.
Annem beni hep uyarır:
__Kızım yaklaşma,çok derin düşebilirsin! diye.
Ama çocuk aklıma söz geçer mi,haylazlığımın da verdiği bir güçle onun görmediği anlarda ben su kovasını daldırıp su çekerim,su çekerim buz gibi suyun berraklığı ayna gibi yansıtır.
Yalnız tek bir yere giremem; teyzemin odasına.Korkudan bazen kapı aralığından başımı uzatır,beni gördüğü zaman anlamsız sesler çıkarır,yerinden kalkamayacağını bildiğim halde hemen uzaklaşırım oradan.
Yaşadığımız oda ise cadde üstünde,şehri ikiye bölen ırmak ve tam karşı yakasında hükümet konağı.Gece olunca ışıkları kapatıp dışarıyı seyretmek ayrı bir zevk,hele ki dışarıdan vuran ışıkların aksiyle evin duvarlarında gölge oyunları yapmak.
Tek sorunum ayrı bir yatağımın olmayışı,anneme sedir’e bana bir yatak yap orada yatayım dedikçe hep karşı çıkar,üşürsün gece üstün açılır der bana.
__Benim hiç kendi yatağım olmayacak mı? diye çok düşünürüm ama sanırım olmayacak,durum onu gösteriyor.
Oysa arkadaşlarımdan hep duyuyorum ayrı yatakları,oyuncakları ve hatta ayrı bir odaları olduğunu…
Benim ise tahta ve bilyalardan yapılmış uyduruk bir arabam ve bir de naylon bebeğim var ama her tarafı içine göçmüş,oynayamıyorum bile…
